Regenwoud, strand en stad!

Na het toeristische Manuel Antonio ben ik afgelopen woensdag samen met Amber uit de US (die ik ontmoet heb in het hostel in MA) naar Monteverde gereisd. Onderweg Melvin uit Amsterdam leren kennen, die ook op weg was naar Monteverde (MV). De afstand op de kaart leek niet ver, maar de hele trip heeft toch wel 7 uur geduurd. De laatste 3 uur was nogal een aftandse weg met veel hobbels en kuilen namelijk. In Monteverde 2 nachten in hostel Casa Tranquilo geslapen op aanraden van een vrouw die ik in MA had ontmoet. Samen met Amber een kamer gedeeld voor $8,- p.p. inclusief ontbijt. In Monteverde heb ik de canopytour gedaan. Echt te gek! Kilometerslange ziplines (kabelbanen), een tarzanswing en de superman. Bij de tarzanswing stond ik toch wel even te shacken op mijn benen en te twijfelen of ik wel of niet zou gaan, maar ik heb het gedaan! Je slingert aan een enorm touw ergens heel erg hoog in de bergen van de ene naar de andere kant op en neer. Volgende stap wordt een bungyjump (ooit).

Diezelfde dag nog een nighthike gedaan door het regenwoud. Luiaards, tarantula, giftige slang, paar mooie vogels en nog wat dieren gespot. Eigenlijk weet ik niet echt wat ik gezien heb, want vertel mij maar wat een goodie of een slot (weet nu dat dit een luiaard) is. Al die namen zeiden me in ieder geval niks. In Monteverde kwam ik Anne en Ward tegen, een Nederlands stel die ik eerder in San Juan del Sur had onmoet. Ook kwam ik Cindy uit Duitsland weer tegen, waarmee ik een avond op stap ben geweest in Granada. Echt zo grappig! Je komt overal weer dezelfde mensen tegen.

In het hostel Katharina uit Duitsland ontmoet. Met haar samen naar San Juan del Sur vertrokken afgelopen vrijdag. Om 5.00 u ging de wekker. 3 bussen tot de grens en daar in de rij voor een stempel. Dan 1 km lopen om de grens over te gaan. Maar een taxi genomen vanaf de grens naar San Juan del Sur samen met Adva uit Israel en ? uit Brazilie. Samen met Katharina een kamer gedeeld in Hostel Esperanza. Hier bleek een hele groep christenen te zitten die op een missie waren. Wat de missie was?? Dat wisten ze zelf geloof ik ook niet goed. Ze willen liefde geven aan mensen... Pfffffff! Ze zaten de hele dag de bijbel te bestuderen, elkaars handen vast te pakken en met hoge stemmetjes overdreven vriendelijk tegen me te doen. Maar goed.. ieder zijn ding en zal ze absoluut respecteren, maar ik denk dat je het niet helemaal begrijpt als je denkt de wereld te redden door als christen je liefde te delen met anderen.

Alex was ook nog steeds in San Juan del Sur, maar ik heb het idee dat we genoeg van elkaar hadden na 2,5 week samen te zijn geweest, dus alleen gedag gezegd. Best raar, maar zo gaat dat blijkbaar... Katharina en ik waren kapot, dus vrijdag maar op tijd gaan slapen. Zaterdag naar Playa Maderas met o.a. Adva en ? uit Brazilie. Heerlijk relaxed, maar het water was superkoud! In San Juan del Sur ook weer mensen tegen gekomen (waaronder locals die me nog kende van vorige keer;-)). George Clooney was er nog steeds. Hij wilde wel met me mee naar Léon. Gelukkig heb ik dat weten te voorkomen! Avondje wezen stappen uiteraad. Rare, bizarre avond. Ineens was daar ook weer Melvin uit Amsterdam die Adva ook weer kende uit Panama City.

Gisteren vertrokken naar Léon. Ik had wel tot het eind in San Juan del Sur kunnen blijven, maar die plaats is niet goed voor me. Ik zou gebroken terug komen. Ook is er enorm veel criminaliteit de laatste weken en wil het graag bij alleen ene gejatte telefoon houden. Van San Juan del Sur naar Rivas met de chickenbus, van Rivas naar Managua, waar ik een taxi moest nemen naar een ander busstation en vanuit daar met busje naar Léon. Ik was al die tijd de enige chelle (blanke) in de bus. In de chickenbus maak je nogal wat mee. Alles gaat mee, in en op de bus (oude gele schoolbussen); puppy in schoenendoos, manden met eten, fietsen etc. Jongentjes van 15 probeerden me te versieren door hele boeketten van bananenbladeren voor me te maken (wel heel mooi). Geregeld stappen er mensen in die etenswaren verkopen. De bus zit stampvol met mensen. Voornamelijk dikke, zwetende mensen. De mensen, met name de vrouwen, zijn vaak enorm dik. Ze eten de hele dag gallo pint (rijst met bonen) en veel zoetigheden. Ik werd veel aangestaart in de bus. Mensen beginnen hele gesprekken met me, maar versta er niks van. Gelukkig zat er een meisje in de bus die een beetje engels kon en me in Managua heeft geholpen met een taxi, want ik had geen idee waar ik heen moest.
Nu zit ik in hostel Lazybones in Léon. Léon is een mooie, oude stad en het is hier heel veilig tov veel andere delen in Nicaragua. Ik hoop vanmiddag de Telica vulkaan te beklimmen waar we zullen slapen in tenten. Is alleen nog niet zeker of het door gaat. Anders maar naar het strand wat hier 45 minuten vandaan is. Léon is namelijk de warmste stad van Nicaragua. Ik blijf hier tot woensdag en dan naar Managua om donderdagochtend terug te vliegen. Iets waar ik absoluut niet naar uit kijk. Ik zit er net in, in dat reizen. Geen idee waar je bent als je s´ochtends wakker wordt, geen idee met wie, geen idee van tijd, dag, het interesseert me niks hoe ik erbij loop, voel me de hele dag vies etc. Heerlijk!