Op avontuur in Bolivia

Na de calco Canyon kon ik niet meer lopen door de spierpijn. Geloof me, dat is nog zacht uitgedrukt. Als een soort van pinguïn heb ik 2 dagen rondgewaggeld. Trappen waren helemaal een uitdaging. Eerst ene voet zijwaarts omhoog of omlaag en de andere aansluiten enz.

Dag na de trekking (19/12) dan toch met Nederlandse stelletje en 2 austrische meiden met de bus naar Puno om daar te switchen met een andere bus die ons naar de grens van Bolivia zou brengen. Puno ligt aan het Titicacameer, aan de Peruaanse kant op 3850 m hoogte. Daar aangekomen uiteraard de aansluiting gemist. Bam, daar was ook meteen de knallende koppijn dankzij de hoogte. Ondanks de trage pinguinstappen was ik na 3 stapjes volledig buiten adem. Ik waggel braaf achter de rest aan en het kan me niks schelen wat we gaan doen, als ik maar niet teveel hoef te lopen. We gaan met een microbus mee met het doel om alsnog Bolivia te bereiken. De grens gaat alleen om 18.00 u dicht, dus het wordt een uitdaging.

Ik stop ondertussen nog een halve Coca-plant achter mijn kiezen, want Coca-bladeren (wordt cocaine van gemaakt) schijnen te helpen tegen hoogteziekte. Ook tegen obstipatie, weet ik later. 17.58 u komen we aan bij de grens. Ik kan echt niet rennen!!, maar we hebben het gered. Met de taxi op naar Copacabana. Vanuit daar kun je Isla del Sol in het Titicacameer bezoeken, wat ook mijn plan was. Ik volg de rest, kan niet zelf nadenken. " Doe maar een privekamer. Kan me niet schelen wat het kost". Die grappenmaker van een receptionist heeft me een kamer met een ijskoude douche en wc die niet doorspoelt op de 6de!!!!! verdieping. Het duurt een half uur voordat ik boven ben en ik besluit voorlopig niet meer naar beneden te gaan. Sanna en La halen wat bananen voor me, maar kan echt niet eten (zeer uitzonderlijk). Hypochonder als ik ben zet ik om de 2 uur de wekker om te kijken of ik nog wakker wordt (snap jij de logica? Nee ik achteraf ook niet). Volgende dag besluit ik nog een dagje te blijven, want ben echt ziek en zielig. Dan is alleen reizen ineens helemaal niet leuk. Sanne en La gaan die dag ook nog eens weg. Ik wilde op dat moment het liefste het vliegtuig naar huis pakken.

Heb in Copacana uitendelijk alleen maar geslapen en een innige relatie met de toiletpot opgebouwd. Uiteindelijk heeft me die kamer maar € 8,50 gekost voor 2 nachten. Zaterdag 21/12 om 13.30 u met de bus naar La Paz en wil daar meteen bus naar Sucre pakken. Tja, die zaten dus allemaal vol. Bij de busterminal kwam een beetje stoer, groot en engig uitziende backpacker tegen die hetzelfde plan had. Ok, wat gaan we doen? We besluiten de nachtbus naar Potosi te pakken en vanuit daar naar Sucre te reizen met een andere bus. Alleen had ik dit never nooit gedaan, want we hadden nu met een hele onbetrouwbaar uitziende buscompany geboekt waar geen enkele andere backpacker in te vinden was. Daarbij lekte de bus ook nog. Fijn als het buiten pijpenstelen regent. Mijn nieuwe grote vriend komt uit Bosnie, maar is tijdens de oorlog met zijn familie naar Zweden gevlucht. Kan ik hem wel vertrouwen? Zijn mooie witte glimlach geeft me het gevoel van wel. Nadat hij in de bus zijn nekkussentje opblaast en zijn slaapmasker met Snoopy erop opzet weet ik het echter zeker. Deze man, Amir, is de komende 12 uur mijn beste vriend. Met mijn tas stevig om me heen geklemt probeer ik paar uurtjes te slapen, maar 2Unlimited knalt keihard door de speakers van de bus. In Potosie moeten we van bus wisselen. Ik moet na 11 u toch echt nodig ff plassen, maar daar is amper tijd voor. Ik heb net mijn broek op de enkels hangen of er wordt al op de deur geklopt door een vrouwtjes dat de bus gaat. Amir staat me braaf op te wachten.

Om 10.00 u komen we aan in Sucre. Mijn familie had me om 08.00 u verwacht. Ik had voor deze week namelijk Spaanse lessen en een gastgezin geregeld. Mijn familie staat er uiteraard niet meer, dus ik ga met Amir mee naar hostel Kultur Berlin. Prima hostel met heerlijk ontbijt. Ik heb slaap nodig, dus neem een privekamer. Volgende dag start mijn Spaanse les. Erg leuk. Daarna komt mijn gastmoeder, Rocia, me alsnog ophalen. Zodra ik het huis binnenloop word ik bedweld door een vreselijke oude-oma-lucht. Die oude oma loopt er inderdaad ook rond, in haar pyama zonder gebit. De kids, Pablo van 4 en Adriana van 7, hebben binnen 10 minuten mijn telefoon toegeeigend en mijn tas half leeggeplunderd. Luidruchtig rennen ze met mijn vieze was door de kamer en ik moet er maar achteraan rennen. Ik besluit meteen dat ik hier niet lang zal blijven. Ik lunch gezellig met de familie. Ze zijn wel erg aardig. Rocia doet haar best een gesprekje met me aan te gaan en dat lukt best aardig. Daarna de stad even in geweest. wat is Sucre een superleuk stadje.

Om 21.30 u bedenk ik me dat ik toch maar eens terug moet naar de familie. Iedereen, behalve papa Luis, liggen al op bed. Ok, dan ga ik ook slapen, maar dat werden vervolgens 3 uurtjes slaap. Het ergste bed ever en dan praat ik nog niet over de herrie in en om het huis. Volgende dag laat ik mijn lerares Spaans dan ook bellen met heel verhaal dat ik heimwee heb ivm kerst en graag bij mijn Nederlandse vrienden in het hostel wil blijven... Terug in het hostel dus, waar inderdaad veel Nederlanders zitten. We eten Picana op kerstavond, een traditioneel gerecht met kerst, wat een soort soep met kip en vlees is. Bier smaakt me eindelijk weer eens goed. Na paar dagen goed ziek te zijn geweest en amper gegeten slaat het ook goed aan. We gaan naar de kroeg en ik ben uiteraard 25 (wat zo de gemiddelde leeftijd is). Ik gedraag me ook zo en sta binnen no time op de bar. Zucht, leer ik het ooit af? Volgende dag ben ik ineens geen 25 meer. O,o,o ik drink nooit meer! Na een brakke dag besluiten we met 8 Nederlanders te gaan eten bij Florin (Nederlandse eigenaar). Voor €11,50 hebben we een heerlijk 4-gangendiner. Serieus echt goed gegeten. Ik ga op tijd naar bed, want volgende dag weer Spaanse les. Kerst is weer voorbij, want hier kennen ze geen 2de kerstdag.

Vanavond heb ik de nachtbus naar Uyuni waar ik morgen op een 3-daagse tour ga naar Salar de Uyuni (zoutvlakten). Maandag weer met de nachbus terug naar Sucre om hier O&N te vieren met groepje leuke mensen. 2 jan ga ik weer terug naar Peru (Cusco) en vanuit daar naar Ecuador. Iedere backpacker die in Colombia is geweest noemt dat zijn favoriet, dus mijn doel is daar begin feb zeker te zijn. Ik had afgelopen week dus even een dipje, maar heb er weer heel veel zin in! Moet nog steeds ontstressen. Zoals altijd kan ik nog steeds niet uitslapen en wil ik teveel doen op een dag. Tranquilo, tranquilo... Mijn lessen Spaans zitten er ook op. Denk dat ik er wel iets aan heb gehad, maar dat zal nog blijken.

Supergoede jaarwisseling alvast allemaal!